Game On
Recensie

Game On (2024)

Een film over kunstmatige intelligentie die niet heel stiekem is geschreven door kunstmatige intelligentie.

in Recensies
Leestijd: 3 min 33 sec
Regie: Roy Poortmans | Scenario: Paul de Vrijer | Cast: Marouane Meftah (Issam), Horace Cohen (Opa Pro), Nick Golterman (Kaasmaster), Sonia Eijken (Darkdawn), Lies Zhara (Sniperpink), e.a. | Speelduur: 86 minuten | Jaar: 2024

Er is een aflevering van de tekenfilmserie Dexter's Laboratory waarbij de makers een kind het script hebben laten schrijven. Het eindresultaat is een heerlijk onschuldig en onzinnig avontuurtje. In Hollywood was nog niet zo lang geleden een staking omdat men het scenarioschrijven wil overlaten aan kunstmatige intelligentie. Sowieso ontzettend asociaal en kunstmoordend, maar AI heeft daar nog minder talent voor dan een klein kind. Kijk maar naar Game On.

Ook in Nederland bestaat een geheime organisatie à la Men In Black, het BIVD. Die komt in actie wanneer een buitenaardse parasiet zich op een avond aan een kunstmatige intelligentie vastplakt die wordt gebruikt om een Rotterdamse gamehal te runnen. Getalenteerd gamer Issam wordt samen met enkele anderen meegenomen door het BIVD om Nederland en de rest van de wereld te redden.

'Scenario: Paul de Vrijer', geeft de aftiteling aan. Het kan haast niet anders dan dat deze man geld heeft gekregen om zijn naam te laten gebruiken. Want als deze film niet is geschreven door kunstmatige intelligentie dan mag De Vrijer zich diep, diep schamen. Wat zonde, weer een gemiste kans voor de Nederlandse filmindustrie om op z'n minst een redelijk acceptabele genrefilm af te leveren.

Het is een sciencefictionfilm met gamen als thema, maar de makers lijken nul verstand van zaken te hebben. De eerste gesproken woorden beloven al dat dit weer zo'n plakboek gaat worden van dialogen en acties uit andere films. Issam zit in een zwevende auto en zijn voice-over zegt: "Daar zweef ik dan". Niet lang daarna komt een grap die letterlijk al eerder is gemaakt in Amerikaanse films: "Laat ik bij het begin beginnen" en een pasgeborene verschijnt in beeld. "Nee, niet zo ver terug."

Hoe groter de fictie, hoe belangrijker het is om de wereld correct te introduceren. Issams onderwijzer spreekt over straling die onderweg is naar de aarde. Heel goed. Maar wanneer die straling de aarde bereikt en er een buitenaards wezen in verstopt lijkt te zitten, belandt het bestaan van de Bovennatuurlijke Inlichtingendienst uit het niets op de schoot van de kijker. Het zijn ook nog een stelletje kneuzen, want er is slechts één medewerker die de boel in de gaten houdt en die zit er ook al een uurtje of zestien.

Er valt eindeloos uit te weiden over hoe ongekend onzinnig en onlogisch het hele verhaal is en hoe belachelijk de dialogen. Tijdens het kijken kwam de gedachte aan Oom Ferdinand en de Toverdrank naar boven, een Nederlandse kinderfilm uit 1974. Naar huidige maatstaven te knullig voor woorden, maar bovengetekende vond dit als achtjarige een vermakelijke film.

Game On had dat vast niet als doelgroep voor ogen, maar reikt waarschijnlijk niet verder. Alleen hele jonge kijkers hebben (hopelijk) een blinde vlek voor alles wat mankeert aan deze goedkope productie die voelt als een lange aflevering van een Studio 100-serie.

Een extra probleem is dat de film faalt om een voorbeeldfunctie te nemen. Er wordt weer eens overvloedig gebruik gemaakt van Amerikaanse uitdrukkingen, een vervelende gewoonte in Nederlandse producties. Ook storend zijn de taalfouten ("zie jij ook maar één rimpeltje die daar van wakker ligt?") en letterlijk vertaalde Engelse uitdrukkingen ("Gered bij de bel"). Verder komen complottheorieën ter sprake die onvoldoende als onzin worden afgedaan.

De grootste fout is de boog van hoofdpersonage Issam: het is een luie jongen die graag voor de optie met de minste inspanning gaat. De uiteindelijke conclusie is dat Issam het al die tijd bij het juiste eind had. Zijn moeder zat fout en het maakt niet uit dat hij niet leert op school. Want hij is goed in gamen en gaat daar later veel geld mee verdienen.

Issam wordt gespeeld door Marouane Meftah en die doet dat eigenlijk best prima. Maar het gros van de cast levert tenenkrommend slecht werk. Misschien omdat er geen geld was om meerdere takes te doen of betere acteurs in te huren? Dus een half sterretje extra voor drie punten: een paar acteurs die hun best doen, leuk voor kijkers die nog te jong zijn om onderbouwde kritiek te leveren en de dappere poging om een Nederlandse sciencefictionfilm te maken. Maar voor de rest? Overgesponsorde meuk.