Keiichi Kaburagi is op de vlucht voor de autoriteiten. Ontsnapt uit de dodencel hopt hij van baantje naar baantje en van vermomming naar vermomming. De mensen die hij op zijn reis tegenkomt kennen zijn ware identiteit natuurlijk niet en hij blijft een enigma. De meesten krijgen echter wel een zwak voor hem: "Hij is een good guy." Kan deze schuchtere, behulpzame jongeman een viervoudige moord op zijn geweten hebben? De politierechercheur die hem op de hielen zit en ook verantwoordelijk was voor zijn aanvankelijke aanhouding en veroordeling begint hier steeds meer aan te twijfelen.
Faceless is een beetje The Fugitive, een beetje Catch Me If You Can en een heleboel toevallige plotwendingen op een hoop. Dat laatste wil echter niet zeggen dat de film niet onderhoudend is. De reis van Keiichi wordt in een rustig, haast meditatief tempo gedocumenteerd, begeleid door zachte pianomuziek. Dit is een man die vecht voor zijn vrijheid en tegelijkertijd de levens van anderen op een positieve manier verandert. Voor zover de film nog enige moeite doet om zijn (on)schuld geheim te houden, bestaat er over de inborst van Keiichi geen twijfel.
Daar ligt ook meteen een probleem. De mensen die Keiichi ontmoeten vinden hem zo innemend dat ze zelfs als ze erachter komen dat hij veroordeeld is voor moord, voor hem door het vuur gaan. Het is een beetje het omgekeerde Joran van der Sloot-effect. Waar iedereen Van der Sloot vanwege zijn irritante, arrogante manier van doen op voorhand zal veroordelen, wordt Keiichi door zijn omgeving vrijgepleit vanwege de zachte blik in zijn ogen, hoge jukbeenderen en vriendelijke gedrag. Het raakt aan een daadwerkelijk fenomeen in Japan dat voortvluchtigen beroemd worden door hun 'wanted'-posters en zelfs scharen fans verwerven.
Iemand beoordelen op diens uiterlijk en gedrag tegen jou persoonlijk en niet op het geleverde bewijs is natuurlijk een kwalijke zaak, maar wordt in Faceless als een nobel streven gepresenteerd. De kijker weet op een gegeven moment hoe de vork in de steel zit, maar Keiichi's voorvechters weten dat natuurlijk niet. Zij leggen getuigenissen af aan de politie die in geen enkele rechtsstaat van enige betekenis zouden mogen zijn. Maar goed, het is misschien ook wel de bedoeling van regisseur Michihito Fujii om deze ambiguïteit in de beoordeling van mensen bloot te leggen.
Het levert in elk geval een film op die er mooi uitziet en veel sfeer ademt. Er zijn boeiende dialogen, licht gepeperde maatschappijkritiek, uitstekende acteerprestaties en een plot dat tot en met de derde akte van toeval aan elkaar hangt, maar je toch lekker meeneemt. Faceless is een bedachtzame thriller die de kijker steeds nieuwsgierig maakt naar de volgende halte op Keiichi's reis. Sommige subplots lopen onverwachts dood en aan het slot vliegen de gebeurtenissen wat uit de bocht, maar al met al zijn dit een onderhoudende twee uur.
Faceless is te zien bij Netflix.