De Franse regisseur Gilles Lelouche volgt zijn The Full Monty-achtige komedie Le Grand Bain op met een andere genrefilm. Hij koos voor een romantisch misdaadmelodrama gebaseerd op een roman van de Ierse Nevlille Thompson. De film oogstte zeer slechte kritieken in Cannes, maar was daar niet goed op zijn plaats. L'Amour Ouf mikt op een heel breed publiek dat wil meeleven met gekwelde geliefden en verrast wil worden door mooie plaatjes en zelfs dansnummers. Niet meteen een must-see voor arthouseliefhebbers.
De tortelduifjes zijn Jackie en Clotaire. Wanneer we hen rond de eeuwwisseling ontmoeten ergens in het noorden van Frankrijk eindigt hun romance in een tragedie. Flashback naar tien jaar eerder in 1990. Clotaire is een boefje dat school achter zich heeft gelaten en zijn maten meesleurt in kleine criminaliteit. Hij merkt toevallig Jackie op, raakt gefascineerd door haar nonchalance en probeert via hanengedrag haar aandacht te trekken. Jackie toont dat ze stevig in haar schoen staat, maar de dagen daarop blijft Clotaire haar het hof maken.
Het meisje raakt uiteindelijk toch geïnteresseerd in de bad boy. Maar dat verandert weinig aan Clotaires gedrag. Zijn lot lijkt bezegeld wanneer hij tijdens een diefstal een lading drugs in handen krijgt die toebehoort aan de Belgische gangster La Brosse. Clotaire staat nu voor de keuze: het einde van zijn leven of werken voor de gangsterbaas. Jackie maakt zich steeds meer zorgen over hun toekomst samen. Ook zijzelf moet een verschrikkelijke keuze maken. Hoop op een normaal leven lijkt voorgoed vervlogen.
Het genre van 'de bad boy die het relatief onschuldige meisje meesleept in een romantisch en crimineel avontuur' is verre van nieuw. Denk aan You Only Live Once, Gun Crazy, Bonnie and Clyde, Badlands en Natural Born Killers. Je hebt ze in alle soorten en maten. Jean-Luc Godard gebruikte het genre zelfs voor persoonlijke spielerei in Pierrot Le Fou en Wong Kar-Wai gaf er een vervreemdende draai aan in Fallen Angels.
Het meest lijkt L'Amour Ouf nog op Le Fidèle - niet toevallig door de aanwezigheid van actrice Adéle Exarchopoulos in een vergelijkbare rol - maar dan bekeken door een True Romance-bril. De moeilijkheid van het genre ligt uiteraard in het vinden van een originele insteek. Daar schort het een beetje aan. Inhoudelijk heeft Lellouche weinig nieuws te vertellen. De romance volgt ongeïnspireerd de clichés: de stoute jongen blijft volharden in het boze, tot hij tot inkeer komt, maar dan is het te laat.
Wat Lellouche wel doet, is zoeken naar een stijl die schippert tussen die van Tony Scott, Martin Scorsese en Quentin Tarantino. Dat hij geen eigen stijl heeft, kun je hem niet kwalijk nemen. Lellouche maakt in de eerste plaats commerciële cinema en voor een prijskaartje van bijna vijfendertig miljoen euro mag je niet verwachten dat hij als regisseur met een nog klein en niet zo indrukwekkend oeuvre hevig aan het experimenteren slaat. Dat probeert hij wel, maar zeer beperkt.
Lellouche waagt zich aan een narratieve ingreep à la Tarantino, maar die komt wat belegen over. Het gaat hem beter af wanneer hij enkele keren de tijd onverwacht stilzet voor een pauze met een musicalnummer. Die met A Forest van The Cure is best wel geslaagd en smaakt naar meer. De versie die in Cannes werd vertoond, bevatte drie muziekscènes, maar een werd er weggesneden, samen met twee actiescènes. Waarschijnlijk als reactie op de slechte ontvangst in Cannes en omdat de film al langer dan honderdvijfenzestig minuten duurde.
L'Amour Ouf mag dan geen vernieuwende 'a girl and a gun'-film zijn, hij laat zich prima bekijken door de mooie en kleurrijke fotografie, de zwierige camera, de zwarte humor, de aantrekkelijke hoofdrolspelers en een leuke bijrol van Benoît Poelvoorde als pseudofilosofische gangster. Vervelen is er niet bij, zelfs niet met die lange speelduur. Maar verwacht geen film zoals die van de filmkoningen die Lellouche vereert.
