Sinds de dood van zijn vrouw is makelaar Oren Little een naar mannetje geworden. Het lukt hem bovendien maar niet om van zijn miljoenenwoning af te komen nu hij weduwnaar is. Oren is niet alleen star in het vasthouden van de vraagprijs van zijn woning, hij doet ook niet echt zijn best om aardig gevonden te worden. Het onderhouden van sociale contacten en empathisch vermogen behoren niet tot zijn sterkste kanten. Kinderen en honden vindt hij maar lastpakken. Orens buren moeten vooral niet te veel herrie maken en hem met rust laten. Met zijn zoon heeft Oren al jaren geen contact meer. De verrassing is dan ook groot als zoonlief op de stoep staat en zijn dochter bij Oren dumpt omdat hij de bak in moet. Zal zijn kleindochter Sarah ijskonijn Oren kunnen ontdooien?
En dan is er in Rob Reiners nieuwste nog buurvrouw Leah. De oude vrijster die slaapverwekkende loungemuziek zingt in suffe tenten die nog net niet door kunnen gaan voor bejaardensociëteiten. Een hartelijke vrouw die voor iedereen klaar staat en zichzelf een beetje wegcijfert, tussen haar nummers door pijnlijk te veel uitweidt over haar overleden echtgenoot en te pas en te onpas in huilen uitbarst. Uitgerekend deze huilebalk moet het zien te rooien naast beroepschagrijn Little. De komst van het kind werpt echter nieuw licht op de burenrelatie, waarvan je al van meet af aan op je klompen kan aanvoelen dat er meer inzit. Voor het evidente zich aandient, moet Reiner ons en zijn personages eerst nog door een serie tenenkrommend exercities heen slepen.
Het doet wat plot betreft allemaal wel heel erg sterk denken aan As Good As It Gets. Alleen was er in de tweevoudig Oscarwinnende feelgoodkomedie van James L. Brooks wél sprake van een ijzersterke chemie tussen de hoofdrolspelers, gelaagde personages en een ijzersterk scenario. Reiner, hier eveneens te zien in een van lelijke toupet voorziene bijrol als Leahs pianist, was de man die ons ooit fêteerde op klassiekers als When Harry Met Sally en A Few Good Men. Waar de voormalige 'Meathead' eerder de intermenselijke relaties feilloos wist te fileren verzandt hij met het scenario van Mark Andrus in oeverloos gezwets en gekibbel, slapstick met pijnlijk ongelukkige bejaardenseks, eindeloze jankpartijen en overmatig sentimenteel gedweep met een veel te lief en zielig kind. De burenruzies zijn niet vilein genoeg en worden met een bord goeie pasta al beslecht, maar ook de romantiek die in de lucht hangt knettert niet.
Nu zijn de rollen van Diane Keaton eigenlijk al nooit echt om over naar huis te schrijven, in het geval van And So It Goes bereikt de actrice het ultieme dieptepunt. Niet alleen de matige jazz die ze zingt klinkt als liftmuziek, maar als vertolkster van een weinig opbeurend en overemotioneel zeikwijf weet Keaton werkelijk niets aan de rol toe te voegen. Geloofwaardig is de vijfenzestigplusser die nog steeds in de ware liefde gelooft al evenmin. Voor tegenspeler Michael Douglas gelden eigenlijk dezelfde mancos, want zijn personage is uitermate doorzichtig en bovendien veel te veranderlijk. Dit komt echter niet op het conto van Douglas, maar wordt veroorzaakt door het matige schrijfwerk van Andrus, dat wordt gedomineerd door valse noten, misplaatste humor en verwaarloosbare bijfiguren. Samen met Reiner schetst hij een voorspelbare bejaardenromance die tot weinig hoopt stemt. Zo gaan dat soort dingen blijkbaar in hun parallelle universum.
