Hoogdravend, nodeloos elitair (ondanks een hele burgerlijke setting) en afstandelijk. Dat zijn de eerste indrukken die je krijgt van het breed uitgesponnen Duitse drama Die Frau des Polizisten. Maar liefst negenenvijftig hoofdstukken kent het familie-epos dat met het scherm op zwart worden aan- en afgekondigd. Sommige hoofdstukken beslaan een enkel shot van iets wat uiterst onbeduidend en onbelangrijk lijkt. De trillende tak met spinnenrag van het openingsshot. Een oude man die wezenloos voor zich uit staart. Andere kapittels zijn enkele minuten lang en bestaan uit meerdere scènes, waarin we gretig worden gevoed met broodnodige info. Het leidt tot een fragmentarische aanpak die langzaam tot de kern doordringt.
De duidelijkheid die langzaam geschapen wordt, beperkt zich niet tot plot. Ook wat thematiek betreft neemt filmmaker Philip Gröning flink de tijd. Politieagent Uwe en zijn vrouw Christina hebben alles wat hun hartje begeert. Een jonge dochter die opvallend intelligent is voor haar leeftijd. Een prima huis in een wat suf Duits provinciestadje vlakbij de grens. Toch is het niet alleen maar koek en ei tussen de twee. Christine is niet alleen in economisch opzicht, maar ook in emotioneel opzicht compleet afhankelijk van haar wederhelft geworden. Ze leunt zo sterk op Uwe dat ze zich van alles laat vertellen en zijn grillige buien voor lief neemt, zelfs als dit fysieke vormen aanneemt.
Terwijl zijn eega zich heeft opgesloten, heeft Uwe tegenover zijn kind een prima uitleg voor de vele blauwe plekken van mama. Ze heeft een ziekte, waardoor ze snel blauwe plekken krijgt. De verklaring gaat er voor dochter Clara in als zoete koek. Ze is namelijk nooit getuige van de mishandelingen die haar vader haar moeder toebrengt. Dit geldt eveneens voor Grönings publiek. Dat is namelijk de omstander die er met de neus bovenop staat, merkt dat er iets niet klopt, maar bevangen door machteloosheid weinig kan uitrichten. Er wordt met subtiele shots gehint op het feit dat er iets gaande is in het ogenschijnlijk gelukkige huwelijk. Van dialoog moet Die Frau des Polizisten het vooral in de eerste helft niet hebben. Zelfs wanneer de ruzies uitbreken lijken de gesprekken tussen de gehuwden van ondergeschikt belang. Er is namelijk niet veel voor nodig om Uwe kwaad te krijgen.
Door de gekunstelde opzet weet Gröning lange tijd de essentie van zijn gezinsdrama over huiselijk geweld te maskeren. Wil hij enkel interessant doen door er bijna zestig hoofdstukken tegenaan te gooien? Heeft hij niet kunnen of zelfs durven vertrouwen op het indringende uitgangspunt van een politieagent met losse handjes die zich verbergt achter het ontzag van zijn professie? Het zwakste en tegelijkertijd meest machteloze element is echter Christine die zich maar niet aan haar situatie weet te ontworstelen. Ingegeven door schaamte en liefde denkt ze er geen moment aan om Uwe te verlaten en eindelijk eens voor zichzelf en haar dochter te kiezen. Helaas is dit de praktijk van veel gezinnen die met een dergelijke situatie te kampen hebben. Ze houdt van die man, ook al is het zoveel beter van niet. Alleen bij een potje armworstelen wint ze het nog wel eens van hem.
De oude man die tussen de scènes door fietst heeft een vage functie en zorgt voor te veel afleiding die alleen nog maar meer vragen oproept. Is hij bijvoorbeeld de Uwe van de toekomst of staat hij voor het collectieve geweten? De psychologische gevangenschap van de vrouw van de politieagent komt gaandeweg bovendrijven en hier had Gröning zich tot moeten beperken. De filmmaker had er niet zon ingewikkelde toestand van moeten maken die bijna drie uur duurt. Huiselijk geweld is namelijk al ernstig genoeg.
