Gooi een stel geheimagenten, bij voorkeur met een fikse midlifecrisis, bij elkaar en laat ze samen hun oude beroep weer oppakken om hun hachje te redden. Neem voor de hoofdrollen bekende koppen als Bruce Willis, John Malkovich, Morgan Freeman en Helen Mirren. Laat ze extreem cool en lekker vlot gebekt uit de hoek komen en nog belangrijker: douw Mirren een mitrailleur in haar handen. Het zijn grofweg de ingrediënten van de geslaagde en gevatte comicverfilming Red. Duitser Robert Schwentke die als bekendste wapenfeit Flightplan op zijn bescheiden cv had staan, bestormde er in 2010 de bioscopen mee. De imposante cast deed het werk en de vage missie die de ex-agenten moesten uitvoeren, was van ondergeschikt belang. Red schreeuwde om een vervolg, dat maar weer eens onderstreept dat het eigenlijk niet zo veel uitmaakt hoeveel onzin je met deze cast op de kijker afvuurt.
Schwentke bedankte voor de eer om Red 2 te regisseren, stortte zich liever op Men in Black-kloon R.I.P.D. en gaf het stokje over aan komedieregisseur Dean Parisot. Alsof de sterrencast van het eerste deel nog niet voldoende was werden er trailers klaargezet voor onder meer Catherine Zeta-Jones en Anthony Hopkins. Veel voorkennis vereist Parisot niet van zijn publiek en de premisse van dit vervolg vertoont grote parallellen met het eerste deel. Willis kruipt wederom in de huid van de gepensioneerde CIA-agent Frank Moses, die inmiddels samenwoont met Sarah, de pensioentelefoniste die hij drie jaar geleden leerde kennen. Frank heeft het burgerlijke leventje tot kunst verheven en heeft helemaal geen zin in ingewikkeld gedoe als zijn excentrieke vriend en ex-collega Marvin hem met een bezoekje vereert. Tijdens de Koude Oorlog waren de spionnen betrokken bij een missie om een nucleair wapen de Sovjet-Unie binnen te smokkelen. De bom is nog steeds kwijt en Frank probeert met zijn oud-collega's het explosief op te sporen, waarbij ze de hete adem van Interpol, het Pentagon en het Britse MI6 in hun nek voelen.
Sarah grijpt de kans tot actie met beide handen aan. Haar relatie met Frank is toch een beetje ingedut en eigenlijk heeft ze na haar avontuurlijke jaren wel lol gekregen in het hardhandige spionnenwerk. Het wederom inzetten van Marie-Louise Parker voor de rol van Franks liefje was wellicht één van de verstandigste keuzes die het terugkerende schrijversteam hebben gemaakt. Sarah is het niveau van truttig huisvrouwtje ontstegen en stort zich met alle denkbare vormen van plezier op al het naderende gevaar. Als Frank oog in oog met een oude Russische rivale annex geliefde komt te staan maakt Sarah op originele wijze korte metten met haar gevoelens van jaloezie. Het is duidelijk dat de acteurs bijzonder veel lol hebben gehad in dit nieuwe avontuur. Het is kinderlijke pret die voor een groot deel ook op de kijker afstraalt en zo weet te verhullen dat alles om hen heen enorm rammelt. Het nieuwe is er namelijk wel een beetje van af. Mirren is nog steeds waanzinnig als ze gekleed in galajurk weer eens een lijk in een badkuip wegwerkt, in legeruniform haar collegas opwacht of zichzelf als gestoorde Britse koningin een gekkenhuis binnensmokkelt. Het verpletterende charisma en talent van de Britse actrice voorkomen dat het te veel een gimmick wordt. Malkovich heeft het als mafketel al een stuk moeilijker.
In Red 2 wordt er geprobeerd nieuwe territoria te verkennen, maar teleurstellend genoeg gebeurt dit alleen in geografische zin. De agenten vereren half Europa met een bezoekje, maar werken zich als levels in een computerspel langs hun tegenstanders en obstakels heen. Het snijdt allemaal bijzonder weinig hout en de overdaad aan actiescènes dienen als excuus om zo veel mogelijk scheurende autos, rokende geweren en vliegtuigen voorbij te laten komen. Het hele plot is overduidelijk van ondergeschikt belang, waardoor Parisot zich op glad ijs begeeft bij dat deel van het publiek dat gaat voor een solide en dichtgetimmerd verhaaltje. Het scenario denkt niet ver genoeg vooruit. Plotelementen worden geïntroduceerd en vrij vlot opgelost of klakkeloos terzijde geschoven. Als Anthony Hopkins zijn opwachting maakt als geflipte wetenschapper laten de motieven van zijn personage zich bijvoorbeeld gemakkelijk raden.
Het is met al die grote namen dringen om de meeste schermtijd. The Frog, een schurk met een voorliefde voor dure wijntjes gespeeld door David Thewlis, verlaat net als het personage van Zeta-Jones met alle gemak van de wereld het toneel. Ook de Koreaan Han, die als taak heeft Frank en zijn vriendenclub in de pan te hakken, hangt er maar een beetje bij en wordt te pas en te onpas op- en afgevoerd. Als er een Red 3 komt en dat zit er natuurlijk dik in dan zouden de makers er verstandig aan doen met een gestroomlijndere verhaallijn op de proppen te komen en alle hoofdpersonen een ontwikkeling en gelaagdheid gelijk aan die van Sarah mee te geven. Misschien is een spin-off met Victoria nog wel een veel beter plan. Van Helen Mirren met een machinegeweer krijg je namelijk nooit genoeg.
