De nog prille loopbaan van Liam Hemsworth verloopt allesbehalve vlekkeloos. Hij heeft lange tijd in de schaduw gestaan van zijn zes jaar oudere broer Chris. Beiden hadden rollen in soaps tot Hollywood begon te lonken. De Australische broers waren elkaars grootste concurrenten een jaar of vier geleden toen ze allebei in de race waren voor de rol van mythische superheld Thor. Liams oudere broer ging er uiteindelijk met de hoofdprijs en een succesvolle carrière vandoor. Liam werd een strikt sportschoolregime bespaard en kachelde als het vriendje van Miley Cyrus door met een aanzienlijke rol in de bevreemdende horrorthriller Triangle, een hoofdrol in het zoetsappige The Last Song en een bijrol in The Hunger Games. Het is niet alleen vette pech en zware concurrentie die de jongste van de drie Hemsworth-broertjes (we hebben namelijk ook nog Luke) parten speelden. Het is wellicht ook een gebrek aan talent.
Hemsworth houdt zich moeilijk staande in het rommelige, politiek-romantisch getinte Love and Honor. Zelden was er een drama dat met de simpele titel zo goed de inhoud weergaf. De twee militairen die in het speelfilmdebuut van Danny Mooney worden opgevoerd moeten namelijk kiezen tussen liefde en vaderland. Als je een beetje bekend bent met het genre dan weet je al wel waar het allemaal op zal uitdraaien. Legermaatjes Mickey Wright en Dalton Joiner ontsnappen even de gruwelen van de oorlog in Vietnam als ze op verlof mogen naar de States. Daltons vriendinnetje Jane heeft hem namelijk geschreven dat ze hun relatie liever aan de wilgen hangt. Als de twee militairen op Janes stoep staan blijkt ze te zijn veranderd in Jupiter, een ware hippie die in een vrijgevochten commune leeft. Mickey valt als een blok voor Jupiters mooie en slimme huisgenoot Candace. De heren maken de hippies wijs dat ze gedeserteerd zijn en brengen zich hiermee in een moeilijk parket.
Love and Honor zat al heel wat jaartjes in de pijplijn van schrijvers Jim Burnstein en Garrett Schiff. Anders dan bij goede wijn heeft het rijpproces hun verhaal, dat gebaseerd is op het levensverhaal van een echte soldaat, weinig goeds gedaan. Het grootste euvel waar het script mee te kampen heeft is dat het opgetrokken is uit een opeenstapeling van clichés. Dit wordt zowel in de personages, de verhaalopzet als in de dialogen pijnlijk duidelijk. Als in de openingscène Daltons leven aan een zijden draadje heeft gehangen heeft hij door waar het in het leven daadwerkelijk om draait. Hij zet alles op alles om de liefde van Jane terug te winnen. Zijn macho vriend Mickey wordt als was in de handen van de ambitieuze Candace. De leugens die de twee heren optrekken om hun verblijf in de commune en dus in de nabijheid van de dames te rechtvaardigen zorgen bovendien voor voorspelbaar verbale interacties. Door deze basale verhaalelementen en archetypische karakterinvullingen begeeft Love and Honor zich op gevaarlijk terrein.
Mooney tracht met zijn vlakke, fantasieloze regie voortdurend de tweestrijd tussen liefde voor de dames en liefde voor het vaderland bij zijn publiek in te wrijven. De boodschap is al snel duidelijk en de rotzooi waarin de twee soldaten belanden hebben ze toch echt enkel en alleen aan zichzelf te wijten. Er wordt tot aan de slotakte toe door de heren heel wat afgewogen en afgekibbeld, maar het is al vanaf het moment dat ze weer voet aan Amerikaanse wal hebben gezet duidelijk waar het allemaal naartoe zal gaan. Pogingen om politieke statements in te bouwen hebben in dit dramatische lichtgewicht dan ook geen schijn van kans. Daar komt bij dat de vertolkingen, met name die van Hemsworth, zeer teleurstellend zijn. Naast een gering talent komt dit ook door de schrijvers die niet konden kiezen welke van de twee soldaten ze nou het grootste podium wilden geven. Love and Honor mist elk onderscheidend vermogen en past prima in het straatje van de recente kleffe Lasse Hallström-drama's. Aan dit soort slappelingen heeft Uncle Sam echt helemaal niets.
