The Campaign
Recensie

The Campaign (2012)

Politieke satire is een uitputtingsslag tussen twee rivaliserende senaatskandidaten waarbij alles geoorloofd is. Helaas gaan de scherpe toon en vaart er gaandeweg uit.

in Recensies
Leestijd: 3 min 24 sec
Regie: Jay Roach | Cast: Will Ferrell (Cam Brady), Zach Galifianakis (Marty Huggins), Dylan McDermott (Tim Wattley), Katharine LaNasa (Rose Brady), Jason Sudeikis (Mitch), Sarah Baker (Mitzi Huggins), e.a. | Speelduur: 85 minuten | Jaar: 2012

In de Nederlandse politiek leggen verkiezingskandidaten elkaar steeds nader het vuur aan de schenen. Bekende uitspraken als “u draait en u bent niet eerlijk”, “noemt u mij drie voorbeelden...” en “nu doet u het weer” worden politici ook na afloop van de verkiezingen nog jarenlang nagedragen. Deze polderretoriek is natuurlijk niets vergeleken met de Amerikanen. Daar wordt niet om de hete brij heen gedraaid, maar wordt de tegenstander vaak met halve waarheden en het subtiel verdraaien van de werkelijkheid compleet zwart gemaakt. Deze praktijken komen echter niet alleen naar voren bij de (aankomende) presidentsverkiezingen. Omdat in de Verenigde Staten zo’n beetje elk ambt - van rechter tot parlementslid - wordt gekozen, voltrekken de vuile spelletjes zich ook op lokaal niveau.

In North Carolina bijvoorbeeld, of nog specifieker: in het zuidelijke, in- en in-Amerikaanse gehucht Hammond. Al jaren is het de democraat Cam Brady die het veertiende district van de Oost-Amerikaanse staat mag vertegenwoordigen in Washington. De senator, een heerlijk schmierende Will Ferrell, hoeft eigenlijk al een aantal zittingstermijnen geen campagne te voeren om zijn baantje zeker te stellen. De getrouwde ongelikte beer Brady maakt een flinke uitglijer als hij het antwoordapparaat van een scharrel met een seksueel getinte boodschap bevuilt. De geldschieters hebben het vertrouwen in de politicus verloren en kloppen aan bij de Republikeinse nietsnut Marty Huggins, die een suf toeristenbureautje in het stadje runt. Er ontstaat een zetelstrijd waarbij werkelijk elk denkbaar middel geoorloofd lijkt.

Een tweede Wag the Dog is The Campaign zeker niet. Daar is deze politieke satire te lomp en plat voor. Komedieproducent en -regisseur Jay Roach gaat erg ver in het aandikken van het megalomane ego van Brady en zet dit fel af tegen de suffe naïeve natuur van diens tegenstander. Het is een wonder waarom de inwoners van Hammond ooit hebben gekozen voor Brady, die met zijn tandpastalach en plastic kapsel nog geen greintje vertrouwen verdient. In het begin lijkt Huggins in geen enkel opzicht opgewassen tegen zijn rivaal, maar Brady gaat schaamteloos door met het zichzelf belachelijk en onmogelijk maken. Zelfs onschuldige baby’s en het getalenteerde hondje van The Artist zijn niet veilig voor de machtzuchtige senator.

The Campaign baart weinig opzien met het beeld dat het van politici schetst, maar het is een juiste keuze om dit er wel in te stoppen. Vanzelfsprekend piest de clichépoliticus met de regelmaat van de klok naast de pot, maakt zijn boodschap of eigenlijk het gebrek daaraan echt geen moer uit en wordt hij gedicteerd door de financiers die in ruil voor een riante zak geld hun belangen ingewilligd willen zien. Net als in de drie Austin Powers-delen en Meet the Fockers blinkt regisseur Roach uit in kleine afzonderlijke sketches, veelal ingekleurd door levendige bijfiguren. Een belangrijke motor is bovendien de vraag hoe schaamteloos hij het durft te maken. Roach is nooit een man van de fijne nuances gebleken en doet er in het geval van The Campaign gerust nog een flinke schep bovenop.

Het onherroepelijke gevolg van de stijgende wansmaak en het losgooien van alle remmen is dat het scherpe randje waarmee deze satire aftrapt er gaandeweg vanaf gaat. Dit gaat gelijk op met de vergaande campagnetactieken waarmee Brady en Huggins elkaar bestoken. Het wordt een wedstrijdje wie het diepst kan zinken, wat op den duur wel een beetje te gemakkelijk wordt. Verwoede pogingen om de personages wat menselijker te maken en diepte mee te geven falen jammerlijk. Enorme open deuren, zoals de nichterige maniertjes en spraak van Huggins worden teleurstellend genoeg dan weer niet ingetrapt. Maar ook met de bijrollen van onder andere Brian Cox, Dan Aykroyd en John Lithgow wordt bitter weinig gedaan.

The Campaign komt lekker op stoom door de vlotte gevatte toon en het uitstekende spel van Ferrell en tegenspeler/medeproducent Zach Galifianakis. Hij is echter wat vilein niveau en vaart betreft niet heel consistent. De overdreven moralistische slotscène klinkt zelfs als een vals slotakkoord.