De laatste jaren zijn vervolgfilms steeds eenvoudiger te categoriseren op basis van de tijd die verstreken is sinds de voorgaande film(s). Zo zijn er aan de ene kant filmreeksen waarin het ijzer gesmeed wordt wanneer het heet is (wat in het geval van Saw en Paranormal Activity zelfs ieder jaar een nieuwe film opleverde) terwijl er aan de andere kant sequels zijn die een flinke tijd op zich hebben laten wachten en daardoor vooral om nostalgische redenen zullen worden bezocht (al bleef het gehoopte succes bij Scream 4 en American Pie: Reunion grotendeels uit). Bij films uit deze laatste groep zien de makers zich regelmatig geconfronteerd met duidelijk ouder geworden hoofdpersonen, veranderde tijden en mogelijk zelfs sterfgevallen onder de vaste castleden (allemaal van toepassing op de meest recente avonturen van Indiana Jones). Dat levert soms interessante eerste aktes op, aangezien er enige creativiteit nodig is om deze obstakels te overbruggen.
Men in Black 3 valt qua verstreken tijd in de categorie van laatkomertjes, maar lijkt dat niet te willen erkennen. Er wordt weliswaar openlijk gezegd dat J en K al anderhalf decennium met elkaar samenwerken, maar nooit wordt ook maar een hint gegeven naar wat ze in de afgelopen tien jaar zoal hebben meegemaakt; als de film een week na de vorige had plaatsgevonden, zou je het ook geloven. Inhoudelijk gezien is dat geen groot bezwaar, maar het toont wel aan dat de makers geen duidelijk doel voor ogen hebben. Borduren ze verder op het succes van deel één of mikken ze op de nostalgiefactor? In dat eerste geval is de vraag gerechtvaardigd wie vijftien jaar na dato en een matig tweede deel tussendoor nog oprecht op een derde film zit te wachten. Echter, voor een op nostalgie gestoelde film had op zijn minst de lange afwezigheid mogen worden erkend.
Desondanks is Men in Black 3 een alleraardigste film. Het eerste halfuur wil het qua plot en humor allemaal nog niet echt lekker lopen, maar zodra agent J een tijdreisje heeft ondernomen naar 1969 om een buitenaardse invasie en de moord op zijn partner K te voorkomen, komt de film redelijk op gang. Vooral op visueel gebied wordt de extravagantie van de jaren zestig mooi aangewend voor enkele nieuwe elementen. Een scène in de beroemde galerie van Andy Warhol ligt misschien voor de hand, maar het levert zeker aangename taferelen op. Voor zijn rol van een jonge K doet Josh Brolin een treffende imitatie van Tommy Lee Jones, maar hij weet zijn spel net genoeg te doseren om dit niet in een flauwe persiflage te laten uitmonden. Daarnaast heeft Will Smith met Brolin net zon goede chemie als met Jones, wat de film ook op mindere momenten boeiend houdt.
Bijzonder genoeg zijn enkele van de beste aspecten van Men in Black 3 juist degene die er niet of slechts in beperkte mate in voorkomen. Zo verdwijnen de welbekende wormaliens na een klein minuutje alweer uit beeld en is de aanwezigheid van het pratende mopshondje Frank ditmaal beperkt tot een ingelijste foto boven Js bed. Waar het tweede deel dus nog werd gegijzeld door uitvergrote elementen die in kleinere mate de eerste film juist succesvol maakten, durven de makers dit keer duidelijk meer los te laten en gewoon wat andere hoekjes van het rijkgevulde MIB-universum te belichten. De film had zeker baat gehad bij meer urgentie, een interessantere schurk en wat minder sentiment tegen het einde, maar al met al is Men in Black 3 leuk genoeg om zich een waardiger opvolger van het origineel te noemen dan zijn voorganger.
