Regie: Geoffrey Sax | Cast: Michael Keaton (Jonathan Rivers), Chandra West (Anna Rivers), Deborah Kara Unger (Sarah Tate), Ian McNeice (Raymond Price) e.a.

Geloof het of niet, maar ghostbusters bestaan echt! Even Googlen, en je vindt zonder veel moeite talloze sites van mensen die rondbanjeren op begraafplaatsen en in spookhuizen, op zoek naar geesten. Met een beetje geluk kom je op dergelijke sites zelfs opnames tegen van EVP’s, kort voor Electronic Voice Phenomena. Dit zijn audiofragmenten van ruis, opgenomen met een cassetterecorder of computer, waarin met een beetje goede wil stemmen zijn te herkennen. Dit zouden volgens de spokenjagers de stemmen zijn van overledenen die met ons proberen te communiceren. Hoe absurd dit gegeven misschien ook lijkt, het vormt een prima uitgangspunt voor een bovennatuurlijke thriller. En dit is precies wat White Noise pretendeert te zijn. Maar slecht afgestelde radio’s, flikkerende tv-schermen en vervaarlijk uitziende schimmen kunnen niet verhullen dat het hier het zoveelste slappe seriemoordenaarverhaaltje betreft, waarvoor de makers slechts respect verdienen voor het feit dat ze de lange aaneenschakeling van clichés hebben weten te overtreffen met ongeïnspireerde regie, slechte en overbodige special effects en een script waarin logica en menselijkheid ver te zoeken zijn.

Michael Keaton speelt Jonathan, een succesvolle architect die gelukkig getrouwd is met Anna, die zó perfect is – hevig verliefd op Jonathan, een succesvol auteur, knap als een fotomodel, een goede moeder en ook nog eens zwanger – dat er wel iets fout moet gaan. En jawel, Anna komt te overlijden onder mysterieuze omstandigheden. Niet lang na dit voorval wordt Jonathan benaderd door de paragnost Ray, die beweert boodschappen van Anna te ontvangen via zijn radio. Jonathan raakt al snel geobsedeerd door deze zogenaamde EVP’s, helemaal als blijkt dat de boodschappen van zijn overleden vrouw aanwijzingen bevatten voor ongelukken en moorden die nog moeten plaatsvinden.

Geluid speelt een belangrijke rol in White Noise. Vooral in het begin van de film lijken de makers de kracht van geluid goed te begrijpen. Geluid suggereert; het vormt beelden in ons hoofd en roept emoties op die vele malen intenser zijn dan de visuele werkelijkheid. In horrorfilms bijvoorbeeld, stijgt de spanning wanneer de deur krakend opengaat, wanneer er geheimzinnige voetstappen te horen zijn op zolder of wanneer er een ijselijke gil weerklinkt door de duistere bossen. Als aan het eind van de film dan eindelijk het monster of de moordenaar in beeld verschijnt, wordt de betovering verbroken: het is nooit zo eng als wij in ons hoofd hadden verbeeld.
Het gegeven van EVP’s kan dan ook erg goed werken in films. Wat is er immers enger dan krakerige stemmen afkomstig van gene zijde? We kunnen ons alleen maar voorstellen wat voor verschrikkelijks er schuilgaat achter geluiden die rechtstreeks afkomstig lijken uit de hel. Het is dan ook betreurenswaardig dat in White Noise EVP’s slechts dienen als kapstok voor een standaard detectiveverhaaltje. De kracht van geluid wordt amper benut – enkele effectieve, maar erg gemakkelijke schrikeffecten daargelaten. Bovendien zou de film veel interessanter kunnen zijn geweest als er meer aandacht was besteed aan de aard van EVP’s en wellicht aan de onderliggende angst van de mens voor technologie (welke volgens wetenschappers de bron is voor fenomenen als EVP’s). White Noise eindigt in een rommelige, onbevredigende orgie van CGI-geweld. Dat wat verborgen bleef, wordt expliciet gemaakt. Het mysterie vervliegt.

En wat doet Michael Keaton ondertussen? Hij rent temidden van dit alles van hot naar her, op pad gestuurd door de praatzieke doden, zonder ook maar een moment stil te staan bij de consequenties van zijn acties en de herkomst van de bovennatuurlijke boodschappen. Keaton, toch al niet de meest begenadigde acteur, is stuurloos en niet bij machte de kijker te betrekken in het verhaal. Maar het zijn vooral de filmmakers die het falen van White Noise aangerekend moet worden. Naast het ontbreken van een fatsoenlijk, weldoordacht scenario, hebben zij zich beperkt tot het geijkte, zonder te investeren in het publiek en zonder werkelijk stil te staan bij de potentie van een fenomeen als EVP’s voor het thrillergenre. White Noise is uiteindelijk even levenloos als de stemmen van gene zijde en niet de moeite van reanimatie waard. Een gemiste kans.