Iets meer dan twee maanden geleden overleed Tobe Hooper. De filmmaker, wiens naam voor altijd verbonden zal blijven met moordlustige kettingzagen, zou je gunnen dat hij een slechte prequel van zijn eigen klassieker The Texas Chainsaw Massacre niet meer had hoeven meemaken. Maar hij koos er zelf voor om als uitvoerend producent van Leatherface op te komen draven.
Echt van een leien dakje ging het overigens allemaal niet en dat geeft te denken. Het project liep behoorlijk wat vertraging op en de productie werd verplaatst van het zuiden van de Verenigde Staten naar Bulgarije. Voor de regie werd het Franse duo Julien Maury en Alexandre Bustillo bereid gevonden, waarmee hun vierde horrorfilm gemarkeerd wordt. Het heeft na afloop van de opnamen vervolgens ook nog eens ruim een jaar geduurd voor het eindresultaat de bioscopen vond.
Leatherface vertelt de ontstaansgeschiedenis van een van de meest iconische massamoordenaars uit de bioscoopgeschiedenis. Een bijeengeraapt zootje is het wel. Leatherface leeft in een compleet gestoord gezin halverwege de jaren vijftig, waar de dominante moeder Verna Saywer de touwtjes stevig in handen heeft. De jonge Jed krijgt in de openingsscène als verjaardagscadeau de beruchte kettingzaag waarmee hij een vastgebonden gast, die wordt beticht van diefstal, een lesje mag leren.
Lekker volk dus en als Jeds oudere broers het te bont hebben gemaakt wordt het joch door een politierechercheur meegenomen en in een gesticht gestopt. Tien jaar ouder probeert zijn moeder contact met hem te krijgen, maar slaagt hier niet in. Haar optreden in het tehuis zorgt wel voor een uitbraak waarbij een aantal patiënten, onder wie Jed, het vrije pad vindt.
Een groot deel van het onrustig geschoten en met veel bloed en gorigheid omgeven Leatherface draait om de vraag wie van de ontsnapte getikten nou eigenlijk Jed is, want de jongen heeft zich een andere naam aangemeten om het verleden te vergeten. In feite is dit ook meteen het spannendste element dat dit achtste deel uit de franchise te bieden heeft.
Want het is arm aan schrikeffecten en draait vooral om veel smerigheden die de kettingzaag en andere hulpstukken weten te veroorzaken. De regisseurs gooien er allerhande hippe effecten tegenaan, zoals flikkerende verlichting en bolle lenzen. De voortdurend priemende soundtrack moet voorkomen dat er angstvallige stiltes vallen zodra de zaag niet met het stopcontact verbonden is.
Ondanks de twijfelachtige premisse zijn er met Lili Tayor en Stephen Dorff twee bekende namen aangetrokken. De acteurs weten niet te verhullen dat dit een broodklus is geweest. Hun spel is vet aangezet en grotesk. Deze proloog in een legendarische filmreeks, die overigens de recente remakes links laat liggen, zal voor de horrorfan best te pruimen zijn. Door de onlogische karakteruitwerkingen - het zijn bovenal onbehouwen rednecks - en gebrek aan solide verhaal zal het de allround filmfan waarschijnlijk minder kunnen bekoren.
