De documentaire Pavarotti is al een poosje bezig wanneer de chronologische vertelling is aanbeland bij een buitenechtelijke relatie van de titelfiguur. Omdat je op dat moment al geruime tijd hebt aangehoord hoe populair Luciano Pavarotti wel niet was, zal het misschien niet direct doordringen hoe onwerkelijk het eigenlijk is dat een affaire van een operazanger de voorpagina's van de roddelbladen siert. Maar probeer eens een hedendaagse tenor te bedenken bij wie dit ook zou gebeuren, of überhaupt de naam te noemen van een iemand die momenteel in de operawereld actief is. Het moge duidelijk zijn dat Pavarotti een bijzonder grote was, waarvan er niet snel een tweede zal komen.
Voor de documentaire over zijn leven maakt regisseur Ron Howard (ja, echt) gebruik van nieuw opgenomen interviews en archiefbeelden. Aldus zijn het niet alleen de nabestaanden en voormalige collega's die over Pavarotti mogen vertellen, maar komt ook de twaalf jaar geleden gestorven operazanger zelf enkele malen aan het woord. Op de vraag hoe wil worden herinnerd, antwoordt Pavarotti: "Als de man die opera dichterbij het volk heeft gebracht." Dat is hem tijdens zijn leven aardig gelukt, al is het de vraag of degenen die hij destijds wist te bereiken ruim een decennium na zijn dood nog steeds geïnteresseerd zijn in opera. Pavarotti was immers een popster onder de operazangers. Niet vreemd dus dat Pavarotti zich bij momenten laat bekijken als een typische 'rockumentary'.
Met zijn voorkeur voor films gebaseerd op waargebeurde verhalen (Apollo 13, Cinderella Man, Frost/Nixon, Rush) is het eigenlijk nog best opvallend dat Howard niet een reguliere biopic heeft gewijd aan het leven van Pavarotti. Mogelijk heeft dat te maken met een gebrek aan drama op professioneel gebied. De documentaire laat immers zien hoe Pavarotti eind begin jaren zestig een vliegende start maakt in de Italiaanse operawereld, waarna het nooit echt minder is geworden met het succes. Dat betekent overigens niet dat dit succes hem is komen aanwaaien. Zijn waanzinnige stem (door hemzelf treffend de "de primadonna van mijn leven" genoemd) mag dan misschien een waar godsgeschenk zijn geweest, in zijn vermogen om allerlei zangpartijen moeiteloos te laten klinken, is liters bloed, zweet en tranen gaan zitten.
Des te indrukwekkender dat de man ondanks zijn ambities en daaruit voortvloeiende succes zo'n aimabele persoon blijft. Zelfs wanneer Pavarotti de popsterstatus heeft bereikt, blijft het beeld bestaan van een uiterst joviale figuur die met iedereen goed overweg kan. Misschien is dat ook wel de reden dat hij zo goed lag bij bekendheden buiten de operawereld, van wie enkelen aan het woord komen. Begrijpelijk dat Howard daar gretig gebruik van maakt, maar dergelijke geschiedschrijving wekt wel de indruk dat de grootsheid van Pavarotti vooral moet blijken uit de grootheden met wie hij mocht samenwerken, in plaats van zijn eigen kwaliteiten. Desondanks is deze documentaire zoals het grootste deel van Howards speelfilms: geheel volgens het boekje. Na afloop heb je waarschijnlijk een completer beeld van de geportretteerde, maar echt nieuwe inzichten zul je er waarschijnlijk niet aan overhouden.
