Aangezien filmstudio Sony al jaren wanhopig munt probeert te slaan uit de oude successen in hun catalogus, was het natuurlijk een kwestie van tijd totdat The Craft opnieuw onder handen zou worden genomen. Deze jarennegentigfilm waarin vier Amerikaanse tienermeiden zich met hekserij bezighouden is niet per se een klassieker, maar was destijds een bescheiden succes en weet nog steeds een hoop jeugdsentimentele gevoelens op te wekken bij twintigers en dertigers die hem destijds als tiener zagen. En Sony zou Sony niet zijn als er niet opzichtig gehengeld zou worden naar de aandacht van die generatie, ook al lijkt de film gewoon gemaakt voor de hedendaagse tieners.
Lange tijd leek het erop dat de nieuwe versie hetzelfde verhaal zou vertellen en dus dezelfde titel zou dragen als het origineel. Maar toen werd daar ineens 'Legacy' aan toegevoegd, wat impliceert dat dit geen remake is, maar een vervolg. Laat je echter niet bedotten: The Craft: Legacy is gewoon een remake. Alleen dan wel een met een achterdeurtje, waardoor het technisch gezien ook als een vervolg kan worden beschouwd. Dit trucje haalde Sony al eens uit in 2017 met de Flatliners-remake, waarin Kiefer Sutherland opdook als het personage dat hij in de originele Flatliners speelde. Althans, dat was het idee. De scène waarin de ware aard van dit personage werd onthuld haalde de eindmontage niet, waardoor elke verhaalconnectie met het origineel verbroken was.
The Craft: Legacy opent zijn achterdeurtje wel, maar pas in de allerlaatste minuut, zonder dat het enige invloed op het plot heeft. Best aannemelijk dus dat deze connectie naar het origineel er pas te elfder ure ingezet is, op aandringen van de studio. Daarin verschillen dit soort films van zogenaamde 'zachte reboots' zoals Star Wars: The Force Awakens, Creed en Blade Runner 2049. Daarin wordt weliswaar het verhaal voortgezet met nieuwe personages die min of meer hetzelfde beleven als hun voorgangers, maar oude vertrouwde figuren als Han Solo, Rocky Balboa en Rick Deckard hadden daarin wel degelijk een rol te vervullen. Je hoeft je dus niet bekocht te voelen als je die films enkel bezocht om je oude helden nog eens te zien. The Craft: Legacy is helaas een ander verhaal.
Maar goed, afgezien van dat alles: hoe is The Craft: Legacy als een op zichzelf staande remake? Tja, niet zo goed helaas. De basis is praktisch hetzelfde: tiener Lily verhuist naar een nieuwe stad, waar ze al snel bevriend raakt met drie klasgenoten die in hun vrije tijd aanrommelen met hekserij. Lily heeft daarvoor een aangeboren talent en completeert het gezelschap dusdanig dat de vier meiden tot allerlei dingen in staat blijken die ze voorheen als onmogelijk beschouwden. Tot zover prima en aangezien Lily wat meer een muurbloempje is dan het hoofdpersonage in het origineel, is het best geloofwaardig dat ze zich door haar drie nieuwe vriendinnen laat meeslepen in het bedrijven van zwarte magie.
Alleen wordt daar vervolgens zeer weinig mee gedaan. Nooit krijg je de indruk dat deze meiden bezig zijn verboden vruchten te plukken. Hun magische hobbyisme wordt als de normaalste zaak van de wereld neergezet, waardoor eventuele spanning uit externe hoek moet komen. In het origineel zag je nog hoe de meiden beetje bij beetje hun grenzen verlegden zodat de heerlijk losgeslagen climax behoorlijk verdiend was, maar The Craft: Legacy gaat direct van één naar honderd om maar zo snel mogelijk de aftastende fase achter de rug te hebben. Maar die is nou juist zo essentieel. Het origineel wist nog een best spannende scène te persen uit het ritueel waarbij het gezelschap een van hen laat zweven. Hier is dat tafereel teruggebracht tot een nietszeggend moment in een montage die de onderlinge verzustering moet laten zien. Alsof de film zegt: "Kijk, dat kunnen ze nu ook. Oké, volgende!"
In ieder geval gaat de tweede helft een volkomen andere kant op dan die van het origineel. Alleen niet bepaald een interessante. Sterker nog: waar het origineel draait om de schuivende groepsdynamiek als gevolg van de groeiende magische krachten, lijkt deze remake haast te vergeten dat het verhaal aanvankelijk over een groep vriendinnen ging. Ergens ook wel begrijpelijk, want de uitwerking van dit gezelschap is veruit het minst geslaagde onderdeel. Waar je bij het origineel binnen één scène doorhad welke karaktertrekken elk personage had en hoe zij zich tot elkaar verhielden, blijft het drietal met wie Lily bevriend raakt tot de aftiteling volkomen ongedefinieerd. Als de vertolksters bij een conversatiescène onderling van tekst zouden ruilen, zou het waarschijnlijk niemand opvallen. Zonder uiterlijke verschillen zou je ze onmogelijk uit elkaar kunnen houden. Enkel Cailee Spaeny weet als hoofdpersonage Lily enige indruk te maken, maar ze staat behoorlijk alleen.
Ongeacht zijn kwaliteit was het origineel een typische film van zijn tijd: badend in hedonisme, ingegeven door een tamelijk zorgeloze tijd. The Craft: Legacy poogt eveneens zijn tijdsgeest te reflecteren, door de meiden hun magische krachten te laten gebruiken voor het uitdragen van 'woke culture'. Een levensvatbaar idee, maar qua uitwerking komt men niet verder dan maar te strooien met trefwoorden die anno 2020 het discours bepalen, zonder de betekenis daarvan thematisch in het verhaal te verwerken. En dan blijkt maar weer dat ergens aan refereren en ergens over gaan twee volkomen verschillende dingen zijn. Ter illustratie: in het eerder dit jaar verschenen The Invisible Man werd geen enkele keer de #metoo-discussie benoemd of de vele zaken die daarmee samenhangen. De film gíng daar gewoon over. Het benoemen van die thematiek mocht de kijker zelf doen.
