Als je af moet gaan op de populaire jeugdboeken van tegenwoordig dan loopt er nauwelijks nog een normale puber op deze aardkloot rond. Waarschijnlijk om de harde realiteit te ontsnappen verliest de jeugd zich graag in onvoorstelbare verhalen over tovenaartjes in opleiding, vampiers en weerwolven en een bikkelharde multimediale overlevingsstrijd. Ook in de Caster Chronicles-serie kan niemand normaal doen. De vier delen omspannende jeugdreeks is in onze Lage Landen niet zo bekend. Daar zou bij het uitkomen van de verfilming van het eerste deel, Beautiful Creatures nog wel eens verandering in kunnen komen. Deze vrij aardige visueel betoverende boekverfilming, heeft als grootste mankement de zwalkende verhaallijnen.
Aan Richard LaGravenese, die sommigen wellicht nog kennen van het kleffe P.S. I Love You, de eer om het eerste deel van de boekenserie van schrijversduo Kami Garcia en Margaret Stohl in de bioscopen te brengen. Hij laat ons kennis maken met tieners die zich bij niets of niemand thuis voelen en uiteindelijk maar elkaars gezelschap opzoeken. Ergens in het zuiden van de States, in het fictieve gehucht Gatlin, droomt scholier Ethan Wate letterlijk van een onbekend meisje en figuurlijk van een betekenisvol leven in de grote stad. Hij komt in aanraking met de zonderlinge Lena, die net in Gatlin is komen wonen en deel uitmaakt van de beruchte Ravenwood-familie die ooit het dorp heeft gesticht. De twee voelen een enorme klik, praten ronduit over (verboden) boeken en beginnen een stuntelige relatie zoals zoveel pubers doen. Ethan komt er echter al snel achter dat zijn nieuwe vriendinnetje over bijzondere gaven beschikt en dat haar oom Macon de jongen het liefst ver buiten de deur houdt.
Schatplichtig aan de plaatjes van Tim Burton schotelt LaGravenese ons een mix voor van de harde puberwerkelijkheid, die gepaard gaat met de geijkte ongemakkelijkheden en onzekerheden, en een fantasiewereld waarin bijzondere gaven soms handig maar bovenal een vloek zijn. Er wordt uitgebreid gefocust op Ethans thuissituatie. Zijn vader is een schrijver die zich nooit laat zien en de wereldwijze dorpsjongen leunt zwaar op huisvriendin Amma. Het is een gevoelige poëtische jongen, die grote populariteit op school zou moeten genieten, maar toch het buitenbeentje is. De aardse instelling van Ethan contrasteert prettig met de bovennatuurlijke inslag van Lena. Dit wordt verder ingekleurd met de turbulente hormoonhuishouding waarmee hele hordes pubers worstelen. Waar de twee karakters samenkomen ontstaat aanvankelijk een ongebruikelijke chemie, die uiteindelijk geheel overstemd wordt door bizarre wendingen gegenereerd door Lenas familie.
Dan gaat ook LaGraveneses digitale trukendoos open en wordt de kijker getrakteerd op ronddraaiende tafels, een huis dat zich aanpast aan de seizoenen en een groteske finale waarin zon beetje alles samenkomt. Lena komt uit een gezin waar de Addams-family niets bij is. De rol van Jeremy Irons als nestor Macon is heerlijk ambivalent en onberekenbaar. Het schijnt een familietrekje te zijn, want bijna alle volwassenen rondom Lena blijven obscuur. Emma Thompson verdient hierbij ook een bijzondere vermelding, al had er meer in haar personage gezeten. Als goed en wel duidelijk is wat Lena precies voor krachten herbergt en dat ze een zogenaamde caster is, dooft de gloed van haar personage. Dan blijkt ineens dat meer dorpelingen van het hoe en wat van de Ravenwoods afweten. Onnodige zijplotjes en flashbacks moeten eraan te pas komen om het verhaal te stutten.
Zodra er geen echt mysterie meer te ontrafelen valt dondert Beautiful Creatures als een kaartenhuis in elkaar. Het solide fundament dat LaGravenese sloeg met de degelijke introducties van Ethan en Lena wordt overschreeuwd door de extremiteiten van de tweede helft. Hierin wordt onvoldoende geïnvesteerd in de achtergronden van de volwassen bijfiguren, ook al zijn hun vertolkers heerlijk op dreef. De jonge hoofdrolspelers Alden Ehrenreich en Alice Englert laten echter zien dat het met de basis van Beautiful Creatures wel snor zit. Er wordt alleen van alles bijgesleept om de boel interessant te houden. Een verhaal dat mooi klein en zelfs binnen het genre zelfs wat onconventioneel begint en zich langzaam had moeten ontvouwen, mondt uit in een freakshow die alle kanten opgaat. Voor de drie vervolgen, die er zonder enige twijfel zullen komen, zullen de makers hun strategie moeten heroverwegen.
