[header]Zo gaat het meestal: de klant loopt de videotheek binnen, kijkt schichtig in het rond, blijft hier en daar even hangen, pakt zonder interesse een film, legt hem terug en kijkt nog eens om zich heen.[/header]Zo gaat het meestal: de klant loopt de videotheek binnen, kijkt schichtig in het rond, blijft hier en daar even hangen, pakt zonder interesse een film, legt hem terug en kijkt nog eens om zich heen. Oké, niemand ziet hem, dit is zijn kans. Hij maakt nog een laatste schijnbeweging richting de komedies en duikt dan snel weg, het hoekje om. Hij is verdwenen, vastgeplakt aan de boeiende pornoplanken.

Tja, schijnbaar is het verboden gebied. Maar waarom, vraag ik me af, blijft de erotische film in een vrije en open maatschappij een taboe? Niet eens zo heel laat op de avond krijgen we evengoed nauwelijks verhullende reclames van allerhande sekslijnen: voor ieder fetisjisme is er wel een bevredigend nummer, voor iedere seksuele voorkeur een veelvoud aan websites. We komen erotiek elke dag tegen: in films, in boeken, op school, en zelfs thuis…als het goed is. Waarom is het dan toch een taboe om je feromonen te laten stromen met behulp van een pornootje? Waarom voelt een mens zich niet op zijn gemak als anderen zien wanneer hij bij de videotheek naar de erotiekafdeling loopt – een afdeling die doorgaans groter is dan de horror- SF- en tekenfilmsectie bij elkaar. Ik zal dus vast niet de enige zijn die er naar binnen piept.

In de jaren zestig deden ze er niet moeilijk over: vrije liefde werd gepropagandeerd en het lichaam mocht gezien worden. De vrijgevochten babyboomers van toen lopen nu schuchter met een boogje om de verboden hoek heen, af en toe een nieuwsgierige blik werpend, en gaan pas kijken als ze alleen zijn. Wat zijn ze toch veranderd. Waar zijn de grote monden, het lange haar, de vrijheid van lichaam en geest? Waar zijn de stickies en idealen? Het antwoord is ontnuchterend: het vuur is gedoofd in een poel van materialisme en verlangen naar zekerheid. Het kleinburgerlijke keurslijf waar deze generatie zich vol enthousiasme uit had bevrijd, blijkt nog prima te passen.

Net als met drugs, maken we onderscheid tussen soft en hard. Dit suggereert bijna dat we met iets illegaals te maken zouden hebben, waarbij de softe variant gedoogd wordt, maar de harde versie in gezelschap wordt afgekeurd. Maar let op: diegenen die het hardst roepen dat ze niet snappen wat mensen toch bezielt om porno te kijken, die tref je juist in de pornohoek. Kom ook maar eens een kijkje nemen.


Zelf een column schrijven? Neem contact met ons op. Meer columns vind je hier.