Recensie

Dodgeball (2004)

Een stel losers moet het opnemen tegen de enorm foute fitnessgoeroe Ben Stiller in hét trefbaltoernooi in Las Vegas en strijden een titanenstrijd.

in Recensies
Leestijd: 3 min 3 sec
Regie: Rawson Marshall Thurber | Cast: Vince Vaugh (Peter LaFleur), Christine Taylor (Kate Veatch), Ben Stiller (White Goodman), Stephen Root (Gordon) e.a.

Peter LaFleur is de eigenaar van sportschool Average Joe, maar hij is enorm ongeorganiseerd en heeft al maanden geen contributie binnengekregen. Als de sportschool wordt bedreigd door een overname van concurrent Globo Gym komen zijn vaste leden hem te hulp. In een ultieme poging om de sportschool te redden moet Average Joe 50.000 dollar bij elkaar zien te krijgen om de schulden af te betalen. Net als zij het niet meer zien zitten, leest Gordon in Obscure Sports Magazine een advertentie van een Dodgeballtoernooi, met als hoofdprijs het benodigde geld om de sportschool te redden. Justin weet een briljante instructievideo van trefbal te bemachtigen waarmee hij zijn team traint voor de keiharde strijd. Als White Goodman – eigenaar van Globo Gym – er achter komt dat Average Joe zijn vege lijf probeert te redden, regelt hij dat zijn team ook mee mag doen met het toernooi. Op het toernooi draait het natuurlijk uit op een showdown tussen Average Joe en Globo Gym.

Dodgeball: A True Underdog Story volgt het vaste stramien van een ‘normale’ hoofdpersoon met komische sidekicks en een erg foute tegenstander. De sidekicks van LaFleur zijn: Justin, die ervan droomt om bij de cheerleaders te mogen; Owen, een enorme nerd; Dwight, een nichterig watje; Steve the Pirate, zijn naam zegt al genoeg; en Gordon, een sukkel, die niet ziet wat er om hem heen gebeurt. Zij moeten het opnemen tegen White Goodman (Ben Stiller). Stiller weet de show weer te stelen. Hij is heerlijk over-the-top als de foute White Goodman, die zichzelf in zo’n beetje iedere zin weet tegen te spreken. Bovendien overschat hij zichzelf mateloos – het motto van zijn fitnessketen is niet voor niets: “Here at Globo Gym we’re better than you and we know it.”

Dodgeball is een film zoals we gewend zijn van Ben Stiller: flauw en met niet bijster intelligente humor. Maar dit is één van de betere films met Stiller, die zowel verbaal als fysiek zeer sterk is. Stiller speelt overigens tegenover zijn vrouw in het echte leven, Christine Taylor. Het schijnt dat hij haar tijdens de opnamen keihard in haar gezicht gooide met een trefbal. Misschien vandaar de volgende dialoog tussen de twee – Stiller als Goodman: “I think we should date. You know, socially, go out and kick it” Taylor als Veatch: “I just threw up in my mouth a little”. Bijzonder grappig zijn ook de bijrollen van Stephen Root – o.a. bekend als Jimmy James in Newsradio- als Gordon en van Rip Torn als Dodgeball-legende Patches O’Houlihan. Ook de typisch Amerikaanse sportcommentatoren zijn wel grappig, met name Pepper Brooks (Jason Bateman), die niets maar dan ook echt helemaal niets nuttigs weet te melden; hij kan zo verslaggever worden bij SBS.

Wat Dodgeball in mijn ogen nu zo geslaagd maakt is de snelheid in de film, met veel grappige scènes en oneliners en natuurlijk de prachtige openingsscène – een reclamespotje van Globo Gym met uitspraken als: “We at Globo Gym know that fatness is genetic, like baldness or necrophilia”. De video-instructie van dodgeball in jaren '50-stijl is ook zeer goed. Daarnaast is trefbal op zich al erg grappig; niets zo leuk als iemand geraakt zien worden met een bal met een leuk soundeffect erbij. Helaas is het verhaal nogal voorspelbaar en de humor vaak flauw, wat maakt dat de waardering uiteindelijk toch laag uitvalt. Maar al met al is de film een goede debuutfilm van regisseur Rawson Marshall Thurber.
En als je denkt dat Dodgeball maar saai is, pas op: “Dodgeball is a game of violence, exclusion and degradation.”