Vijfentwintig jaar later brengt nog een afschuwlijke gebeurtenis de drie oude vrienden weer bij elkaar. De dochter van Jimmy wordt bruut vermoord. Dave wordt onder wel heel verdachte omstandigheden beschouwd als mogelijke dader en Sean wordt als rechercheur op de zaak gezet. Langzaam en verassend drijft de waarheid naar boven.

Op het eerste gezicht lijkt Mystic River een thriller in de traditie van Seven, echter in de essentie is het een heel andere film. In tegenstelling tot andere films in het thriller genre wordt de nadruk niet gelegd op het oplossen van het mysterie, de spanning en gruwelijkheden. De aandacht gaat naar de invloed die de misdaden op de betrokkenen hebben, het effect op de familie leden en hun omgeving. Dit wordt door Mr. Eastwood fantastisch geillustreerd. Je voelt de pijn van Jimmy wanneer zijn dochter vermoord is door merg en been. Zo gaat het de hele film door, voelen, voelen, voelen. Het acteerspel van de verschillende hoofdrolspelers draagt hier natuurlijk ook een rotsblok aan bij. Stuk voor stuk staat hun karakter als een huis, het was moeilijk om te onthouden dat ze acteurs zijn en niet die verdrietige mensen uit Boston.

Technisch gezien schort er weinig aan Mystic River. Elk afzonderlijke frame ziet er uit als een mooie foto met een prachtige compositie en gevoel voor detail, waardoor de alle gebeurtenissen heel “echt” worden. Tot aan de accenten die de verschillende hoofdrolspelers hebben is alles tot in de puntjes goed uitgevoerd. Van het begin tot het eind van de film voel je je in in die rustige volkswijk van Boston.

Al met al, een ontzettend goed gemaakte integere film met een verassend verhaal. Maar het maakt bijna niet uit of het verhaal verassend is, je wordt hoe dan ook geboeid door het zoete en het bittere van de zo goed als echte wereld van Jimmy, Dave en Sean. Petje af Clint!