Het cliché wil dat in Amerika alles groot, nee zelfs gigantisch is. Van de potten pindakaas tot de auto's waar de Amerikanen in rijden. Maar de echte winnaars van groot, groter, grootst zijn toch wel de Japanners. Niet voor niets is het kaiju-genre in Japan tot op de dag van vandaag razend populair. Kaiju, wat letterlijk 'verdacht beest' betekent, zijn enorme monsters die vaak voortkomen uit oude legendes. De wezens zijn niet alleen verantwoordelijk voor de fictieve verwoesting van half Japan, maar ook voor het ontstaan van een geheel eigen genre waarvan Godzilla natuurlijk de bekendste vertegenwoordiger is.
Naast kaiju zijn superhelden, vaak naar Amerikaans voorbeeld, natuurlijk ook supercool dus werd deze populariteit van beide genres in de jaren zestig gecombineerd bij het bedenken van de Japanse superheld Ultraman. Hij is weer een vertegenwoordiger van het kyodai hero-subgenre waar ze in Japan ook al zo dol op zijn. We zijn inmiddels heel wat televisieseries, (animatie)films, stripboeken en merchandise-items verder, maar Netflix besloot om maar weer eens een nieuwe film rondom Ultraman uit te brengen. Het prettige is dat er bij deze reboot geen enkele voorkennis nodig is om te weten wat of wie Ultraman is.
In deze nieuwe versie maken we kennis met baseballspeler Kenji Sato, die van zijn moeder de opdracht kreeg om het stokje van zijn vader over te nemen. Als Japan weer eens werd aangevallen door een kaiju, veranderde pa Sato in Ultraman en ging hij het uit de kluiten gewassen monster te lijf. Als kind wist 'Ken' niet wat hij liever wilde worden: baseballspeler of Ultraman, maar nu hij als volwassene allebei is vindt hij het maar lastig om alle ballen in de lucht te houden.
Hij krijgt er nog een probleem bij: tijdens een gevecht met een kaiju wordt hij opgescheept met een enorm ei. Daar komt een schattig megagroot reptiel uit, en dat roze beest ziet Ken als haar vader. Aanvankelijk weet Ken niet hoe hij met zijn nieuwbakken vaderschap moet omgaan. Hij besluit steun te zoeken bij een sportjournalist die zelf in haar eentje een kind moet opvoeden, maar zonder dat hij aan haar prijsgeeft waarom hij zo geïnteresseerd is in haar opvoedingstips. Wat ook niet helpt is dat Ken nogal vol is van zichzelf.
Zowel het kaiju als het kyodai hero-genre - waarbij Ultraman dus de ultieme combinatie vormt - moeten het doorgaans nou niet echt hebben van een goed uitgewerkt scenario. De bioscoopbezoeker komt niet voor dramatische verwikkelingen, maar voor grootst uitgewerkte actiescènes, waarbij niets te gek is. Ultraman: Rising mag zich verheugen op genoeg geknok met grote monsters, maar onderscheidt zich van de genregenoten door het goed uitgewerkte dramatische plot. Het ouderschap in alle facetten speelt hierbij een centrale rol.
Twintig jaar geleden verloor Ken namelijk door een fout van 'Ultradad' zijn moeder. Sindsdien hebben vader en zoon nauwelijks contact en onderhouden ze op zijn zachtst gezegd een moeizame relatie. De komst van baby Emi zorgt voor een ongebruikelijk dynamiek, maar vormt tevens de kapstok voor goed uitgewerkte actiemomenten met veel vaart. Vooral wanneer blijkt dat het grote babymonster wel eens lokaas kan zijn om de Kaiju Defence Force, dat het liefst alle kaiju uitroeit, op het spoor te brengen van het eiland waar alle kaiju vandaan komen.
De animatietechniek die regisseursduo Shannon Tindle en John Aoshima hanteren demonstreert eveneens een geslaagde combinatie van stijlen. Het doet door het schaduwgebruik en heldere vlakken sterk denken aan de traditionele Japanse anime, maar oogt door het gebruik van de computer gelikt en dynamisch. Dit alles heeft geresulteerd in een plotmatig rijk opgebouwde, oogstrelende animatiefilm die met twee uur speelduur een tikkeltje aan de lange kant is.
Ultraman: Rising is te zien bij Netflix.
