In een epos waarin de complexiteit van zijde als metaforisch beeld voor de liefde wordt gebruikt, speelt de dialoog de tweede viool. Filmmaker François Girard heeft er voor gekozen om de thematiek in Silk voor een groot deel te visualiseren aan de hand van schilderijachtige beelden en non-verbaal spel. De film is een visuele bewerking van de gelijknamige roman van Allesandro Baricco en is voor een groot deel gesitueerd in een Frans dorpje in de negentiende eeuw waar de gedreven Baldabiou (Alfred Molina) het plan vat om een aantal zijdespinnerijen op te zetten. Als een mysterieuze ziekte de rupsindustrie treft, krijgt Hervé (Michael Pitt) van Baldabiou de opdracht om naar Japan te reizen voor de inkoop van gezonde rupseneitjes. Hervé laat noodgedwongen zijn vrouw en grote liefde Hélène (Keira Knightley) achter en onderneemt een avontuurlijke reis naar het Verre Oosten waar hij in de ban raakt van een mysterieuze concubine.
Als Hervé op reis gaat, neemt de film ons mee door een symfonie van prachtige landschappen en adembenemende natuurarchitectuur. Aangekomen in het Japanse dorpje van bestemming wordt de passie tussen Hervé en de concubine vanwege de taalbarrière nooit uitgesproken, maar vormgegeven door het kruisen van blikken en dubbelzinnige lichaamsbewegingen. De sensualiteit waarmee dit gepaard gaat, versterkt de magie van de beelden.
Michael Pitt zet overtuigend de timide Hervé neer die verscheurd wordt door zijn liefde voor Hélène en zijn verlangen voor de Aziatische schone. Zijn dromerige manier van spelen dient het introverte karakter van Hervé die moeizaam twee liefdes aan zich probeert te binden. Opvallend is de mentale afstand die Pitt creëert tussen het karakter en zijn omgeving. We hebben dit eerder kunnen zien in zijn rol van de naïeve Amerikaanse student Matthew in Bertoluccis The Dreamers en ironisch genoeg versterkt die gecreëerde afstand op een bepaalde manier wel de betrokkenheid van de kijker.
Als de first lady van het kostuumdrama heeft Keira Knightley als Hervés grote liefde Hélène een zichtbaar bescheiden rol, maar weet door haar ingetogenheid de plot voor een groot deel te dragen. Door haar heel klein te spelen geeft Knightley Hélène meer diepgang en haar behouden lichaamstaal spreekt in veel scènes luider dan haar verbale uitingen. Juist door de dingen die ze niet zegt weet ze de tragiek van haar relatie met Hervé goed te verbeelden.
Het gebrek aan echte hoogtepunten in de verhaallijn zorgt er helaas voor dat Silk niet meer wordt dan een visueel festijn. De liefdestriangel tussen Hervé en zijn beide vrouwen vormt tegen de poëtische achtergrond weliswaar een aannemelijk geheel, maar is niet enerverend genoeg om gedurende twee uur te bekoren. Daar waar de acteurs hun werk naar behoeve hebben gedaan, schiet het scenario te kort in het scheppen van spanning wat de thematiek recht zou doen.
