In 2011 reden de regisseurs Gustav Hofer en Luca Ragazzi voor hun documentaire Italy: Love It, or Leave It door Italië op zoek naar redenen om nog in hun geboorteland te blijven wonen. Drie jaar later uitte het duo hun frustraties over de rechtse Italiaanse politiek in What's Left? Adventures in Italian Politics. In hun nieuwste productie Dicktatorship. Macho Made in Italy bevragen Hofer en Ragazzi de rol van de Italiaanse man in de hedendaagse maatschappij, waarbij ze niet alleen de heersende machocultuur, maar ook zichzelf en elkaar onder de loep nemen.
Kibbelend zitten Hofer en Ragazzi aan de keukentafel. Hofer vreet zich op vanwege het feit dat er zo weinig vrouwelijke politici aan de top zitten. Je hebt Angela Merkel en Hillary Clinton die bijna president werd. Maar ja, dat was bijna. Ze verloor van een man. Ragazzi ziet de ernst van de situatie niet zo in en vindt dat zijn partner overdrijft. Hij wil wel met Hofer trouwen, nu het homohuwelijk in Italië is toegestaan. Hofer wil dat ook, maar op één voorwaarde. Ragazzi moet zijn machogedrag aan de kant zetten.
Deze conversatie vormt het startpunt van een nieuwe roadtrip door Italië, waarbij het koppel probeert te achterhalen waarom het idee dat mannen macho's moeten zijn zo diep in de Italiaanse cultuur en geschiedenis zit geworteld. Ze rijden van grote steden als Rome, Valencia en Padua naar kleine Italiaanse dorpen. Onderweg spreken ze met professionals als psychologen en sociologen, maar ze vragen ook doorsnee gezinnen en jongeren naar hun visie op het ideaalbeeld van de Italiaanse man.
Al gauw wordt het macho-erfgoed door menig Italiaan bevestigd. Een jongetje speelt niet met een pop, gewoon omdat dat dat niet hoort. Mannen tonen hun emoties niet, laat staan dat ze een traan laten. En een vrouw die zich stoer gedraagt? Nou vooruit, dat kan er net mee door. Ook in de openbare ruimte wordt de man overal verheven. Standbeelden tonen alleen maar mannelijke helden en op een dorpsfeest paraderen vrouwen als objecten gehuld in minuscule bikini's op een podium. En dat wordt allemaal geaccepteerd. Waarom? Het is allemaal te wijten aan het feit dat Berlusconi - die zelf niet vies is van vrouwonvriendelijk gedrag, zelfs als er een camera in de buurt is - al twintig jaar aan de macht is, aldus Hofer.
Heel diepgaand is het onderzoek dat Hofer en Ragazzi uitvoeren niet. Dat ze eerder op een vermakelijke manier een laagdrempelige studie over een zeer relevant thema aansnijden is op zich een toegankelijke insteek. De film verliest echter zijn focus doordat de interviews steeds onderbroken worden door shots van henzelf terwijl ze wandelen door de Italiaanse steden en continu op elkaar aan het vitten zijn. De gesprekken staan vaak op zichzelf; er volgt nauwelijks een evaluatie of voortzetting van wat besproken is. Er is geen samenhang tussen de fragmenten en een samenvatting of conclusie aan het einde bevat Dicktatorship evenmin. Het eindresultaat is een fragmentarische film waarbij je je afvraagt hoe serieus je de frustratie en de wil om te achterhalen waarom de Italiaanse man zich als een macho moet gedragen van de regisseurs moet nemen.
Een zorgvuldigere aanpak van hun onderzoek had hun documentaire goed gedaan, evenals het weglaten van het eindeloze gekibbel tussen Hofer en Ragazzi. In het begin is het nog wel grappig om het stel zo te zien discussiëren, maar al snel wordt het ronduit vervelend. Hun persoonlijke verhaal eindigt voor hen gelukkig in een happy end, maar het is zonde dat ze het boeiende idee van een documentaire over de ingebakken genderrollen - in Italië maar ook zeker wereldwijd - hebben aangegrepen om een film te maken die vooral om henzelf draait. Wie gedragen zich hier nu als macho's?
