Het horrorgenre is in de laatste jaren weer opgeleefd met ware parels zoals Hereditary, Get Out,Infinity Pool en vele anderen. Geen films die zich kenmerken door domme personages die oneindig over hun eigen voeten struikelen, maar juist films met intellect en een boodschap. Natuurlijk zijn de slashers ook nog te vinden, maar het verstand van zowel de kijker als de personages wordt serieuzer genomen. Deze memo lijkt Baghead echter compleet gemist te hebben.
Baghead volgt het verhaal van Iris. Zij heeft het moeilijk om een baan te houden en woont bij haar beste vriendin Katie. Wanneer Iris een bericht van haar overleden vader ontvangt dat zij het café van hem erft in Berlijn, gaat ze direct een kijkje nemen. Al snel ontdekt ze dat de erfenis een vreemde, permanente gast met zich meebrengt. In de kelder woont namelijk een monster dat kan veranderen in een overledene. Er is één belangrijke regel: laat haar niet langer dan twee minuten transformeren; anders neemt ze de controle.
Deze opzet leent zich prima voor het creëren van interessante psychologische momenten en een focus op het rouwproces van mensen. Af en toe is dat terug te zien, bijvoorbeeld als de vader van Iris erbij betrokken wordt of een ongenode gast zijn overleden vrouw wil zien via het wezen in de kelder. Het zorgt sporadisch voor interessante momenten, maar echt diepgaand wordt het nooit.
Nog storender is het wanneer de personages, met name Iris zelf, steeds maar weer dezelfde fouten blijven maken. Dat komt ze op niet veel sympathie te staan. De regels zijn zo duidelijk, maar toch gaat het keer op keer fout. Vooral de tweeminutenregel is makkelijk te vermijden. Het getuigt van weinig inzicht om uit deze momenten spanning proberen te halen.
De acteerprestaties zijn ondermaats en niemand weet gelaagdheid aan te brengen in zijn rol, ondanks de inhoudelijke mogelijkheden daarvoor. Elk personage is volledig ontdaan van persoonlijkheid. Aan het einde is nog steeds onduidelijk welke karaktereigenschappen de personages hebben en wat hen eigen maakt. Hun enige functie is het plot voortduwen door acties uit te voeren.
De film is daarnaast ook nog eens bijzonder lelijk, met CGI die uit een film van vijftien jaar geleden lijkt te komen. Ook het gebruik van licht is af en toe storend en komt niet overeen met het moment van de dag. In de derde akte wordt ook nog eens een overgecompliceerd achtergrondverhaal toegevoegd aan het wezen, alsof ze dat vergeten waren. Baghead kan het beste zijn tas weer inpakken. Hij begaat de grootste zonde van een horrorfilm: niet angstaanjagend zijn.
