in Recensies
Update:
Wanneer het over Japan gaat, wordt vaak clichématig het sterke contrast tussen traditie en technologie aangehaald. Het land is in veel opzichten, zoals de dienstverlening, tamelijk ouderwets, maar niet waar het gaat om vervoer en transport. Al in 1964 ging de eerste bullet-train, bekend als de Shinkansen, rijden. Wie zich ooit in Japan buiten Tokio heeft verplaatst weet wat voor ongekende ervaring het is om met deze trein meer dan driehonderd kilometer per uur te rijden.
Het vervoermiddel is vanwege de ongekende snelheid dan ook een geliefd plotmiddel in menig speelfilm. In 2022 verscheen de gesjeesde maar rommelige thriller Bullet Train. De film van David Leitch werd grotendeels in een studio gefilmd en dat zag je er ook wel aan af. In Japan verscheen al in 1975 de actiefilm The Bullet Train, waarin een hogesnelheidstrein niet onder de tachtig kilometer per uur mocht komen, anders zou er automatisch een bom afgaan. De klassieker van Junya Sato vormde de inspiratie voor de Hollywoodproductie Speed.
Vijftig jaar na Sato's actiethriller wordt zijn kunstje nog eens dunnetjes overgedaan met Bullet Train Explosion dat officieel als vervolg door mag gaan. De snelheid is dit keer wel iets opgevoerd. Een Shinkansen op weg van het op noordelijk Honsh? gelegen Shin-Aomori naar hoofdstad Tokio zou er zo'n vier uur over moeten doen. Maar er is een bom aan boord, die afgaat zodra de snelheid onder de honderd kilometer per uur komt.
Om de ernst ervan te onderstrepen demonstreert de bommenlegger de impact van een mogelijke explosie door elders een goederentrein te laten ontploffen. Het is dus menens. Het commandocentrum van de Japanse spoorwegmaatschappij JR is in alle staten en probeert de crisis zo goed mogelijk te bezweren. Aan boord van de trein bevinden zich onder andere een politica die wel een imagoboost kan gebruiken, een stel influencers en een heldhaftig, plichtsgetrouw duo van machinist en conducteur.
Op het technische vlak kan dit vervolg met gemak wedijveren met de door grote budgetten geschraagde Hollywoodproducties. Ondanks de ferme speelduur van ruim twee uur - wat wellicht een te groot beroep op de aandachtspanne doet - zit de vaart er voortdurend in. Regisseur Shinji Higuchi schakelt continu tussen de bijna driehonderdvijftig passagiers in de trein en de hectiek van het commandocentrum. Een aantal personages staat centraal, al is door de aanhoudende accentverleggingen lastig om echt een band met ze op te bouwen.
Higuchi kon in tegenstelling tot zijn voorganger een halve eeuw geleden bovendien rekenen op de medewerking van de Japanse spoorwegmaatschappij. Dit heeft geresulteerd in realistische beelden variërend van het razen van de Shinkansen door de stations tot prachtige luchtshots van het traject. Soms staren de scenaristen zich te veel blind op bijzaken, vooral ingegeven door bijfiguren die uiteindelijk nauwelijks een rol van betekenis spelen. Ook de motieven van de dader die zich na een uur of anderhalf opwerpt blijven wat obscuur.
Plotmatig en wat betreft de personages doet Bullet Train Explosion bovendien sterk denken aan de gehackte trein in de recente Britse miniserie Nightsleeper. Het is onvermijdelijk dat er een hoop onzinnigheden voorbijkomen in de missie om de honderden passagiers het vege lijf te redden, maar voor een dollemansrit als deze deren deze onvolkomenheden amper. Dit is uitstekend popcornvermaak, ontdaan van al te ingewikkelde toestanden en met een overzichtelijke kop en staart.
Bullet Train Explosion is te zien bij Netflix.
