In de immer aanhoudende tsunami van remakes mag eightiesklassieker Footloose er nu ook aan geloven. De combinatie van dans en drama uit 1984 van Play It Again, Sam-regisseur Herbert Ross lanceerde in één klap de carrière van Kevin Bacon, die hierna liet zien dat zijn acteertalent niet alleen in zijn soepele heupen zat. De vraag is of voor Kenny Wormald, de hoofdrolspeler van de hedendaagse herbewerking, een zelfde toekomst in het verschiet ligt. Filmmaker Craig Brewer heeft in ieder geval zijn uiterste best gedaan om het verhaal wat actueler en genuanceerder te maken, maar worstelt hierbij met krakkemikkige dialogen en een tam script.
Ondanks deze mankementen is het toch niet echt afzien als je het verhaal van Footloose een tweede keer moet ondergaan. Brewers eigen script heeft een aantal minimale veranderingen ondergaan. Soms doen deze wijzigingen een sterk een beroep op je sentiment, wat behoorlijk geforceerd aandoet. Zo reist de moeder van de hoofdpersoon zoals in het origineel niet met haar zoon mee naar een boerenstadje in het zuiden, maar is ze overleden. Des te meer reden voor hoofdpersonage Ren McCormack om de boel in Georgia eens flink wakker te schudden. Hij heeft namelijk niets te verliezen, al wordt hij door de volwassenen in het gehucht veelal verkeerd begrepen.
Brewers kijk op Footloose begint met een flashback tijdens een aanstekelijk feestje op de klanken van het wereldbefaamde titelnummer. De jongeren stappen met te veel drank op achter het stuur en veroorzaken een frontale botsing. Brewer suggereert het niet, zoals dat zevenentwintig jaar geleden wel gebeurde, maar laat het vol in beeld zien. Het tragische ongeval laat het stadje Bomont inclusief de dominee verdoofd en getraumatiseerd achter. De gemeenteraad gaat over op rigoureuze maatregelen. De tieners krijgen een avondklok en een dansverbod opgelegd. De komst van Ren (in deze herkansing vanuit Boston) lijkt een hoognodige verandering te weeg te brengen.
Er wordt flink ingezet op de rebelse aard van de nieuwkomer. Wormald lijkt nog het meest op een gereïncarneerde versie van Johnny Depp in Cry Baby. Met de looks van zijn hoofdrolspeler heeft Brewer een anachronistisch beeld te pakken, dat nostalgie probeert te verenigen met een modernere aanpak. De filmmaker doet een heel behoorlijke poging de jeugdcultuur van Bomont te schetsen. Zo doden de pubers hun verveling met het houden van busraces en gooien ze in het geheim de voetjes van de vloer. De highschoolscènes zijn daarentegen tamelijk stereotiep, al wordt dit nooit storend. Een aantal geslaagde bijrollen, van wie Rabbit Hole-acteur Miles Teller het vermakelijkst is, kleurt het eenvoudige verhaaltje aardig in.
Footloose probeert de boodschap uit te dragen dat het bloed toch wel kruipt waar het niet gaan kan. Je kunt vrije expressie als dans wel verbieden, maar de drang om het toch ten uitvoer te brengen is ontembaar. In de (te) vele scènes bij de gemeenteraad en de ontelbare monologen komt dit zo overduidelijk naar voren dat Brewer juist de plank misslaat. Alle middelen lijken geoorloofd, zelfs het tot vervelens aan toe quoten van de Bijbel. Er wordt bovendien een sterke nadruk gelegd op de verschillen tussen stad en platteland en de persoonlijkheden van Ren en zijn aanstaande liefje, domineesdochter Ariel.
Het resultaat van deze vet aangezette contrasten is dat het er allemaal wel erg dik bovenop ligt en er weinig nuance overblijft. Deze remake is best amusant en overtreft op sommige plotpunten het origineel. Toch blijf je benieuwd wat bijvoorbeeld John Waters à la Hairspray met het verhaal had gedaan. Brewer had bij het schrijven namelijk best zijn potlood best wat scherper mogen slijpen om wat venijniger uit de hoek te komen.
