Taken 2
Recensie

Taken 2 (2012)

Het vervolg op de kaskraker uit 2008 is meer van hetzelfde. Dat zal de liefhebber toejuichen, maar het verhaal staat bol van de onwaarschijnlijkheden en overdreven actie.

in Recensies
Leestijd: 3 min 25 sec
Regie: Olivier Megaton | Cast: Liam Neeson (Bryan Mills), Maggie Grace (Kim), Famke Janssen (Lenore), Rade Serbedzija (Murad Krasniqi), Leland Orser (Sam), Jon Gries (Casey), e.a. | Speelduur: 92 minuten | Jaar: 2012

De productiestal van Fransman Luc Besson leverde vier jaar geleden het actievehikel Taken af. Het zorgde voor een tweede carrière voor Liam Neeson, die zich als een bikkelharde actieheld ontpopte. Neeson speelde ex-CIA-agent Bryan Mills, die als bewaker van een popsterretje aan de bak ging. Als zijn dochter, naar wie hij veel te weinig omkeek, tijdens een vakantie in Parijs door een Albanese mensenhandelaar achter de ramen dreigde te worden gezet, zou papa Bryan de Oost-Europeanen wel eens even een lesje leren. Het rechtlijnige actiespektakel onder leiding van The Transporter-regisseur Pierre Morel werd misschien wisselend door de critici ontvangen, maar was tegelijkertijd een kassucces. Een vervolg is dan ook onvermijdelijk.

Inspiratie voor een ondertitel was er niet, dus het vervolg werd simpelweg Taken 2 gedoopt. Dit keer mag het hele ontwrichte gezinnetje bestaande uit Bryan, ex-vrouw Lenore en de in het vorige deel geredde puberdochter Kim in Istanbul zichzelf in de overlevingsstrijd gooien. Lenore ligt in scheiding met haar tweede man en wordt door ex Bryan gevraagd om met dochterlief de tijd te verdrijven in de Turkse wereldstad. Na Bryans heldhaftige reddingsactie in Parijs kan hij weinig meer fout doen, dus de romantiek hangt in de Turkse lucht. Ondertussen zint een bende overgebleven Albanezen op wraak en sporen zonder al te veel inspanningen Bryan op. Als Bryan en Lenore gevangen worden genomen moet hun dochter eraan te pas komen om haar ouders het vege lijf te redden.

Bryan is nog steeds overdreven beschermend over zijn dochter, een rol van Maggie Grace die onmogelijk nog als puber door kan gaan. Als Kim een vriendje blijkt te hebben bederft palief al snel de pret, want hij heeft haar mobieltje bewerkt zodat hij haar moeiteloos kan opsporen. Neesons personage blijkt van alle markten thuis en weet tijdens zijn ontvoering in Istanbul met een zak over zijn hoofd en zijn oren gespitst tot op de meter nauwkeurig zijn positie te bepalen. Zijn dochter doet met behulp van een kaart, een schoenveter, een viltstift en een handgranaat de rest. MacGyver kan er nog wat van opsteken. Nu was de eerste Taken al geen knap staaltje logica, maar dit vervolg spant de kroon. De opeenstapeling van belachelijke plotelementen zorgt wel voor onbedoelde lachsalvo's te midden van de overdaad aan chaotisch gemonteerde achtervolgingen en knokpartijen.

Wat in ieder geval niet veranderd is voor deze Taken is de verstand-op-nulaanpak. Neeson weet zich net als in het voorgaande deel moeiteloos door hele hordes opgefokte Albanezen heen te werken. De knokploeg die hun leider heeft opgetrommeld wordt hierbij regelmatig ververst. Ook dit keer deinst Bryan er niet voor terug om met buitensporig geweld zijn tegenstanders een kopje kleiner te maken. Wat betreft sfeer, toonzetting en actie doet de regisseur van dit tweede deel, Olivier Megaton, niet onder voor zijn voorganger. Voor wie echt geen links kan leggen met het vorige deel worden er regelmatig vluchtige flashbacks ingegooid om je geheugen op te frissen of de onwetende kijker bij te praten. Dit is volstrekt overbodig want Taken 2 kun je met gemak volgen met de enkele wetenschap dat het gezinnetje van Bryan een tweede keer in de penarie belandt door toedoen van een groep agressieve Oost-Europeanen.

Het zwakste punt van dit matige vervolg is dat nieuwbakken regisseur Olivier Megaton in de aftrap zowel het gezin van Mills als de volhoudende Albanezen in beeld brengt. Dit breekt hem op bij de uiteindelijke ontvoering, waarbij beide kampen worden gevolgd en uiteindelijk elkaar tegen het lijf lopen. Echt spannend is het namelijk niet. Het uitgangspunt van dit matige vervolg is dat het meer van hetzelfde moest zijn. Waar de oorspronkelijke Taken door het rechtlijnige plot dat schaamteloos flirtte met de actiefilms van de jaren tachtig nog wel kon rekenen op een schare cultfans, valt het te betwijfelen of dit afgezaagde vervolg hetzelfde effect zal sorteren. Het enige lichtpuntje is de veel grotere rol van Famke Janssen. Ze mag echter haar agent wel ontslaan, want Taken 2 is onze nationale trots onwaardig.